My beautiful brain

Chica de la haya gaat weer naar huis

Na zes weken en vlak voor de kerst mocht ik weer naar huis. Leuk zou je zeggen, het is het tegendeel. In het revalidatiecentrum was ik op het eind de beste in de loopgroep. Van alles lukte en ging goed. Het revalidatiecentrum is alleen een beschermde omgeving. Hoe goed ze mij ook hebben voorbereid, het is een gat waar je in valt. Het hoofd werkt nog niet mee en je komt achter alles wat niet lukt. Daarbij kost alles energie en ik ben alleen maar moe. Het is overleven tot ik straks weer verder mag met de poliklinische revalidatie. Dit is ook gebruikelijk. Twee weken alleen om input te hebben voor het vervolgtraject door waar ik tegenaan ben gelopen. Ik kom bijna nergens aan toe. Van al mijn plannen red ik maar een kwart. De dokter had mij daar al voor gewaarschuwd, maar daar tegen aanlopen is niet leuk. Ik ben heel erg moe, heb nog steeds haast geen visite en het lukt mij niet om mijn energie op te bouwen. Ik tel af tot het revalidatietraject verder gaat om weer aan de slag te gaan om te verbeteren.