My beautiful brain

Chica de la Haya heeft hoofdpijn

Deze pagina en blogs heb ik altijd gebruikt om mijn avonturen te delen. Hier ga ik mee door maar ze hebben nu een iets andere insteek gekregen. Fast forward :Ik woon en werk weer in Nederland. Hier heb ik een heerlijk druk leven. Een fijne baan, daarnaast een studie en nog de mogelijkheid om te reizen. In Barcelona kom ik nog heel graag, een liefde die niet verdwijnt. Ik genoot van alles tot ik op een dag hoofdpijn kreeg. Om precies te zijn de nacht van 28 oktober begon de hoofdpijn en vlak daarna stond mijn leven op zijn kop. Met dit schrijven wil ik voor wie geïnteresseerd is meegeven wat er is gebeurd en wat ik heb meegemaakt.

De weken voor 28 oktober was ik mij zelf al niet meer ik was moe en alles was eigenlijk teveel. Ik dacht dat ik het te druk had en misschien wel stress had. Bij mijn leidinggevende heb ik zelfs nog aangegeven dat ik over mijn workload wilde praten omdat ik dacht dat die teveel was. Later blijkt dat het druk hebben er niets mee te maken had. De donderdag overdag had ik nog een fijne dag. Werken op kantoor, er waren wat collega’s en zelfs een borrel. Niet dat ik alcohol heb gedronken, maar wel heb ik genoten van het gezelschap. De volgende ochtend mocht ik bij een belangrijk overleg zijn met BZK. Ik had het goed voorbereid, was er klaar voor, maar toch een beetje zenuwachtig. Na een lange leuke dag ging ik bijtijds naar bed om fit te zijn voor de belangrijke afspraak de volgende dag. In de nacht werd ik wakker met knallende hoofdpijn. Zo erg dat ik meerdere keren moest overgeven. Zelf heb ik nooit echt hoofdpijn gehad, maar mijn broertje wel. Hij heeft een soort migraine en geeft dan ook altijd over. Dat moest ik dan waarschijnlijk ook hebben, dacht ik. De ochtend heb ik mijn werk afgebeld en gelukkig heeft een lieve collega de belangrijke afspraak over genomen. Ik bleef in bed met hoofdpijn en heb heel kortaf mijn afspraken die ik had afgezegd.

De hoofdpijn hield aan. Meerdere dagen heb ik in bed gelegen. Zonder licht, ik had geen honger of dorst. Appjes kwamen binnen maar ik had de fut er niet voor om te kijken. In eerste instantie dacht ik dat ik corona had. Maar nadat mijn moeder mij slap en waggelend naar de GGD had gebracht bleek dit negatief. Mijn gedachte ging er dan van uit dat ik dan stress moest hebben. Toch gebeurde er de laatste dagen wat vreemde dingen. Mijn hand en arm ging vaak slapen. Het opvallendste was dat als ik onder de douche vandaan kwam. Ik kon dan mijn badjas niet meer dicht doen. Na wat minuten trok dat dan weer weg. Ook mijn thee beker tilde ik wel eens op en dan vloog de thee door de kamer omdat mijn hand sliep. De donderdag erna (een week later) kreeg ik ook nog eens blauwe plekken op mijn ooglid. In mijn beeld had ik nog steeds stress. De oplossing die ik daarvoor had was: aansterken. Ik moest weer gaan eten en naar buiten om te wandelen, dan zou ik die maandag weer kunnen werken. Omdat ik mij nog slap voelde vroeg ik of mijn moeder met mij mee ging met wandelen. Ze wilde dit alleen maar doen als ik eerst naar de dokter ging. Natuurlijk wilde ik dit niet, maar omdat ik al zo verzwakt was ging ik hier mee akkoord.

De huisarts deed wat testen. Mijn arm ging steeds vaker slapen, helemaal als ze mijn bloeddruk ging meten. De dokter vertrouwde het niet en stuurde mij door naar de eerste hulp. Dan zou ik einde dag meteen weten wat het neurologisch onderzoek zou betekenen. He bah, de eerste hulp duurt lang! Daar gaat mijn wandelingetje, was het enige waar ik aan kon denken.

In het ziekenhuis deden ze weer veel testen, vroegen ze veel, namen ze veel bloed af en iedere keer als ze mijn bloeddruk ging meten ging mijn rechter arm weer slapen. Zo irritant! Uiteindelijk werd ik in een CT scan gelegd. Omdat dit wat langer zou duren gaf ik aan dat mijn moeder maar ergens heen moest gaan om wat te eten. Ze spoten vloeistof in mijn rechter arm die dan meteen weer ging slapen. Toen ze klaar waren vroegen ze wat aan mij, ik probeerde te antwoorden maar kon niet praten. Een brabbel zonder worden kwam er uit, terwijl ik in mijn hoofd wist wat ik wilde zeggen. Ik moest huilen, wat was dit. Ik werd terug naar de eerste hulp kamer gebracht en binnen 10 minuten stonden er twee artsen in mijn kamer. “Mevrouw, komt er trombose in uw familie voor?”. Weer de tranen. Mijn vader toch? 32 en een fatale prop richting zijn hart. De doktoren gaven een uitleg maar ik was te overstuur om ze te begrijpen. In mijn hoofd was een uitgebreide sinsus trombose en ik moest in het ziekenhuis blijven. Elk uur zouden ze mij wakker maken en monitoren. Een shock en ik begreep er toen niets van. Ik had toch alleen hoofdpijn?